Dzieło życia Hildegardy z Bingen wykracza poza epokę, w jakiej żyła! Warto je poznać!

Najbardziej uderzającą cechą św. Hildegardy z Bingen (1098– 1179) – znaczniejszą jeszcze niż jej ogromna wiedza – jest świadomość: świadomość każdej rzeczy, zarówno boskiej, jak i ziemskiej; świadomość czasu, przestrzeni, historii, wieczności. Hildegarda to mistyczka sui generis: nie wpadała w uniesienia, lecz zachowywała niezmiennie jasny i trzeźwy umysł, nawet gdy w jej życie wdzierała się nadprzyrodzoność – pisze we wstępie do swojej książki Święta Hildegarda z Bingen. Życie i duchowość Cristina Siccardi.

Chyba nie można trafniej opisać fenomenu osobowości mniszki z Bingen oraz wyjaśnić niebywałej – nawet biorąc pod uwagę współczesne standardy – wszechstronności jej zainteresowań i prac.

Hildegarda to postać nietuzinkowa, intrygująca i jaśniejąca blaskiem mądrości. Jej pisma wpływają na nasze życie nawet setki lat po śmierci świętej. W powszechnym odbiorze Hildegarda jest autorką poradnika całościowego leczenia i myślenia o człowieku oraz receptur leczniczych potwierdzonych przez współczesne autorytety medyczne. Ale błędem byłoby sprowadzać dzieło jej życia tylko do porad w zakresie diety i ziołolecznictwa. Jej zainteresowania obejmowały holistycznie całość istnienia.

Hildegarda, co znaczy „dzielna w bitwie”, to jedna z najbardziej fascynujących postaci w historii Kościoła. Mistyczka, kompozytorka, misjonarka, założycielka klasztoru i badaczka natury:

Hildegardę, objaśniającą współczynniki równowagi i harmonii kosmosu – można by określić jako osobę, która otrzymała dar dogłębnego poznania muzyki wszechświata. Nie szukała dla siebie miejsca w Kościele – to Kościół jej potrzebował, ponieważ z pokorą i bezinteresowną miłością oddała się mu na służbę: nie domagając się niczego, dała z siebie wszystko. Kościół zaś ją docenił i uhonorował już za jej życia, i czyni to nadal.

/ fragment książki Cristiny Siccardi/

W kulturze świata Zachodu znane są tylko dwie rozprawy medyczne powstałe w XII wieku i obydwie zostały napisane właśnie przez św. Hildegardę z Bingen. Medyczne zainteresowania Hildegardy wynikały między innymi z tego, że jako matka i nauczycielka (mater et magistra) mniszek z klasztoru czuła się też w obowiązku otaczać je opieką zdrowotną. Podstawowym założeniem jej prac jest przekonanie, że w ciele człowieka znajdujemy szczegółowy opis kosmosu i jego dokładne odbicie. Istota ludzka, będąc koroną stworzenia, zajmuje miejsce pośrodku wszechświata. Dlatego wszechświat oddziaływuje na człowieka, w szczególności zjawiska atmosferyczne mogą wywierać bezpośredni wpływ na mózg i krew. Hildegardę można uznać więc za prekursorkę medycyny środowiskowej, ponieważ rozróżniała wielorakie związki między chorobami a otoczeniem człowieka. Niedomagania cielesne natychmiast odbijają się na równowadze duchowej. Istnieje ścisły związek między ciałem a duchem, przez co trudno rozpatrywać je z osobna; z tego też wynika praktyczna niemożliwość leczenia ciała z pominięciem duszy.

Hildegarda już jako mała dziewczynka otrzymała pierwszą z wielu wizji, poprzez które mówił do niej sam Bóg. Była teologiem, mimo że nigdy nie studiowała teologii. Została misjonarką-kaznodziejką, choć większość życia spędziła za klauzurą. Odważnie zwracała się do znaczących osobistości Kościoła i cesarstwa, przypominając im o obowiązkach względem Boga i poddanych.

Cytaty pochodzą z książki Cristiny Siccardi, którą polecamy!